Urodził się w Strachocinie pod Sanokiem, w rodzinie szlacheckiej, w 1591 r. W wieku 20 lat wstąpił do Towarzystwa Jezusowego, dwa lata później, w 1613 r. złożył śluby zakonne. Jako zakonnik studiował w Wilnie filozofię, a następnie teologię. w 1622 r. otrzymał święcenia kapłańskie.
Pracował w kościołach w Nieświerzu, Bobrujsku, Płocku, Warszawie i Wilnie. W 1652 r. powrócił na ziemię Pińską, gdzie był znanym ewangelizatorem i kaznodzieją.
Zginął śmiercią męczeńską 16 maja 1657 r. w Janowie Podlaskim (dzisiejsza Białoruś), torturowany przez Kozaków podczas powstania Chmielnickiego, by wyrzekł się wiary chrześcijańskiej. Po wielu cudach i objawieniach, został beatyfikowany 30 października 1853 roku. Jego kanonizacji dokonał papież Pius XI w uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, 17 kwietnia 1938 roku.
16 maja 1957 r., papież Pius XII promulgował encyklikę Invicti Athletæ Christi (Niezwyciężony bohater Chrystusowy), przybliżającą postać, świętość i śmierć św. Andrzeja Boboli jako wspaniałego wzoru chrześcijańskiego męstwa.
W kwietniu 2002 r. watykańska Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, przychylając się do prośby Prymasa Polski kard. Józefa Glempa, nadała św. Andrzejowi Boboli tytuł drugorzędnego patrona Polski.
Liturgiczne święto św. Andrzeja Boboli (a w naszej parafii uroczystość odpustową) obchodzimy w rocznicę jego śmierci, 16 maja.